Seni Seviyorum

Karanlığın sonunda görünmeyi bekleyen seher vakti benim için artık uzak ihtimal olarak kalmak üzereydi. Umutlarım tükenmiş, yaşanan son hayal kırıklıkları da soldurmuştu son yeşilleri. Seher vaktim olmayalı uzun bir zaman olmuştu. Elim tetikte tüm hayal kırıklıkları ile beklemekteydi. Renk cümbüşlerinin bir önemi yoktu aynı ilkbahar ile sonbaharın farkı olmadığı gibi.
Oysa insan ağlayarak açıyordu dünyaya gözlerini ve bu bir umudun işareti idi. O ilk ağlama umut ve neşe veriyordu etrafına, büyük bir inatla. Ve hayat bir umudun peşinde koşmaya mahkum bırakıyordu her daim. Her yaş çağında umut ve hayaller değişiyor fakat koşuşturmaca hiç ara vermiyordu. Hep koşuyordun bazen yakalıyor bazen de bırakıyordun umudu akışına. Bazen de benim gibi hep imkansızın peşinde oluyordun, hayata inat.
Sevdam, sevdalarım hep ufuk çizgisi gibiydi, denizle göğün birleştiği yerde güzel bir yelkenli, bense sahilde hep el sallayan. Yine anlamıştım kaderim buydu sahilde el sallamak. Bitmez hüzünlerim olmuş, karanlık geceler yarenlerim olmuştu. Beklide bu yüzden seviyordum karanlığı. Issız sokaklarda gezmek ve karanlıkta ıslanmak, bana nedense romantik geliyordu. Vücudumda süren ruhani depremler bazen beni sarsıyor bazen de gıdıklıyordu, bu yüzdendi anlamsız zamanlarda gülmem. Kırıklıkların yorduğu kalp elimdeydi artık sıkıyordum, acıtıyordu ama sıkıyordum. Ve elim tetikteydi namlunun ucu elimde ki yüreğimde. Sıkmalıydım tüm yaşanmışlara inat son vermek için acılara. Umut artık umut çizgisinde bile değildi. Göremiyordum, gördüğüm sadece koyu bir karanlık, karanlıkta renklerin ne önemi vardı ki. İşte hepsi simsiyah önümde duruyordu.
Ağır, ağır tetiğe yükleniyordum, acıların sonu geliyordu. Bunu hissediyordum.
İşte olmuştu, yanık barut kokusunu hissediyordum, ellerimden kan akıyordu. Öldürmüştüm sonunda yüreğimin seven yanını. Yoktu artık benim için bahar ve seherler. Hafiflemiştim sanki garip bir duygu içerisindeydim, yine anlamsızca gülümsedim ve karanlığın içersinde karanlığa gözlerimi yumdum…
Ve bugün bir gariptim, seher vakti uyanmıştım. Gözlerimde farklı bir can, yüreğimde farklı bir kıpırtı vardı. Oysa öldürmüştüm sevdalarımı ve sevecek yanlarımı. Depremlerim bitmiş, anlamsızda olsa gülmüyordum artık ama bugün farklıydı. Bir başka geliyordu çiçekler gözüme, içimde dayanılmaz bir gülümseme ve sen.
İki yana dağılmış dalgalı siyah saçlar, yeşertmişti yeniden unuttuklarımı.
Aslında korkuyordum, umutlarımın peşinden koşmaya.
Bir his vardı içimde, koşmalısın diyordu “Bu sefer farklı.”
Galiba seni seviyordum,
Göğün denizle birleştiği yerdeki güzel yelkenli kıyıya yaklaşıyordu, görüyordum
Ve artık emindim…
Seni seviyordum, seni seviyorum…